O actor, director e dramaturgo Fernando Dacosta é o autor do Manifesto Galego do Día Mundial do Teatro deste ano, un texto titulado Somos que combina a exaltación da profesión coa declaración de amor ás artes escénicas. A AAAG promove cada ano a elaboración do manifesto galego para conmemorar o 27 de marzo, o Día Mundial do Teatro; que logo será lido tamén durante a gala dos Premios María Casares, que, neste 2022 se celebrará no Teatro Rosalía Castro da Coruña o vindeiro 2 de xuño, na súa XXVI edición.
Somos
“Somos diversas
Somos persoas que non teñen nada asegurado, pero que teñen historias para contar
Somos habitantes de ningures en movemento cara algures
Somos da caste das nómades, das inmortais
Somos disidentes
Somos as persoas que portamos o facho dunha profesión trimilenaria. Unha profesión que existía antes dos ministerios, consellerías e concellerías de cultura e que seguirá existindo despois
Somos a voz, a literatura feita corpo, a respiración entrecortada, a suor, a exaltación dos sentidos e das emocións
Somos presidentes, ladróns, poetas, asasinos, tolos, cantantes, pallasos, titiriteiros, putas, emigrantes, exiliados, xenios, imbéciles, mortos e pantasmas
Somos directoras, dramaturgas, actrices, técnicas, deseñadoras, figurinistas, escenógrafas, programadoras ou docentes
Somos indecentes
Somos empresarias e proletarias
Somos viaxeiras constantes que convidan a quen queira a esa viaxe que volve o branco e negro que nos rodea en cor
Somos as que presentan a vida analóxica nun mundo dixital, porque pasamos dun valor a outro transitando polos valores intermedios
Somos superviventes de guerras, pandemias, insultos, persecucións, burlas, crises económicas e pestes
Somos as que morremos en moitas ocasións, as que vivimos as nosas mortes
Somos as que habitamos nun espazo da nosa sociedade onde a diglosia é á inversa: falamos e amamos o galego
Somos as que vivimos moreas de vidas, sublimes e miserables, e que convidamos a todo o mundo a vivilas con nós, porque poñerse na pel do outro reporta sabedoría
Estamos entre o abrente teatral e o rompente poético
Estamos cos ollos, as orellas e o peito aberto á nosa sociedade para devolverlle a imaxe do espello, pero non por repetida, senón por invertida, por subversiva, por distinta ao que se espera dende a liña argumental imperante
Presentamos os soños como un xeito de vida posible e entendemos a utopía como o camiño a seguir, diante de tanta distopía imposta
Dicimos que iso que nos contan non é exactamente así
Loitamos contra o efémero da arte teatral, porque o que se transmite permanece no maxín de quen o viu, de quen o sentiu, e de aí trasládase á súa contorna nunha rolda interminable
É hora de resolver a dúbida secular sobre ser ou non ser: somos!
Como aquel príncipe que se debatía entre o barbarismo da vinganza e o paso ao ser humano moderno que resolve os conflitos doutro xeito, entendemos que a dúbida é o razoable. Desconfiamos das certezas absolutas e abrimos fendas á disidencia e á subversión, opoñéndonos a quen todo o sabe.
Por iso, adiante, cidadáns! Somos batallóns, marchemos, marchemos. A revolución sempre é posible. E se nos acusan de inxenuos por crer no diálogo, no soño, na paz, na utopía e na poesía, enxalcemos a inxenuidade”.
