ou como falarlle dunha traxedia á Xeración Z
En novembro de 2002 acontece o desastre do Prestige. Un barco petroleiro afunde, e comeza así unha histórica catástrofe medioambiental. Milleiros de persoas mobilízanse para limpar a Costa da Morte, mentres a clase política marcha de caza.
Pasaron case vinte anos dende a desgraza, case unha vida, como di a compañía Chévere no espectáculo N.E.V.E.R.M.O.R.E., dedicado a esta traxedia. E a vida que pasou puido ser tranquilamente a miña.
Nacín no 2001, de xeito que carezo de ningún tipo de lembranza sobre o Prestige, máis aló de profesores explicando o acontecido, sen tocar o fondo político da situación. Polas conversas que se deron despois do espectáculo, asumo que o meu caso non era único. A xente que non viviu o acontecemento descoñece todo o que este supuxo, máis aló da marea negra.
Non coñeciamos a neglixencia, a toma de decisións completamente improvisada, o mirar para outro lado, e, sobre todo, a non asunción das responsabilidades. Non eramos conscientes de que o dano non quedou só no medioambiental.
Tamén asumo que os integrantes de Chévere serán conscientes desta carencia, e por iso a produción do espectáculo. A cuestión é que toman esta función didáctica e que, mediante N.E.V.E.R.M.O.R.E., nos din a nós, a Xeración Z, de que distintos xeitos a clase política (e o capitalismo en xeral) xa leva bastante tempo podre e, sobre todo, como non nos comprenden a nós, o pobo, como humanos.
Tendo en conta que precisamente a Xeración Z acaba de ver a súa vida adulta profundamente afectada pola COVID, e aínda máis, pola neglixencia da clase política, os feitos amosados en N.E.V.E.R.M.O.R.E. son especialmente familiares.
A pesar de que ambas as traxedias (a pandemia e o Prestige) son de natureza bastante distinta, os responsables da miseria posterior son exactamente os mesmos.
Agradécese no espectáculo a comicidade que adoita aparecer nas pezas da compañía, facendo máis humanas as situacións expostas e, sobre todo, facendo que as dúas horas que pasas sentada non pesen como sucede noutras producións. Pero, sobre todo, agradécese o lado positivo amosado. A pesar do duro do Prestige, existía a solidariedade, o movemento e conciencia de grupo. Agardemos que en desgrazas futuras, non desapareza iso.
