Estamos tan afeitos a que os espectáculos de danza contemporánea recorran á mestura de linguaxes que unha función con argumentos exclusivamente coreográficos se converte nun acontecemento. Petí comité é ese tipo de obra en que incluso a narración se somete ao baile, permitindo que sexa a interacción entre os corpos a que explique os personaxes e as súas vicisitudes, os sentimentos e as accións. Non se trata de abstracción, senón dunha conversión do movemento en código que nos sitúa ante as historias cunha perspectiva que vai máis alá do circunstancial.
A referencia ao íntimo ten, daquela, un duplo significado: remite ao que sucede na escena, pero tamén ao xeito en que se lle transmite ao espectador. Fálase do persoal dende o persoal, rexeitando a grandilocuencia e permitindo que o sentimento vaia sedimentando con parsimonia e emoción. A montaxe comeza cun cadro no que unha parella evolúe arredor duns fachinelos de luz que axiña se revelan como portas ao interior dos personaxes, aos cataclismos internos que provoca a relación cos outros.
Poesía e un humor moi sutil van moldeando os seis cadros que forman Petí comité. Non hai escenografía, pero a exquisita iluminación dramatiza cunha potencia case barroca o que sucede na escena. Os vigorosos contrastes entre luz e escuridade e as proxeccións de sombras reflicten os accidentados traxectos sentimentais dos seus personaxes. Ese patetismo está suavizado, non obstante, por unha desenfadada lixeireza que sitúa os conflitos nun plano amable.
O vocabulario coreográfico de Teresa Nieto abrangue o contemporáneo e o flamenco, pero ten un pé (a punta?) posto no clásico e mesmo non desdeña unhas pingas de jazz. Ningún destes xéneros se presenta en forma pura e por iso o resultado é pura danza. Hai un obvio protagonismo do movemento de brazos –marca da casa– e quizais habería que dicir tamén dos abrazos, xa que son os afectos –ou a súa carencia– os que rexen o progreso do espectáculo.
Os corpos búscanse, atópanse e rexéitanse cunha sintaxe sinxela e efectiva modulada en tempos lentos. Teoricamente, non é unha variante que entusiasme ao público, pero en Vigo desencadeou varias salvas de aplausos no medio da función (algunhas delas, irritantemente a destempo). Momentos espléndidos como un xogo certamente orixinal de quitar e poñer un vestido ou un solo coa bailarina sentada propician a variedade nun espectáculo que podería tender á saturación.
A propia autora pechou a función cuns breves e definitivos apuntes que deixaron claro que na danza, como na vida, todo conduce cara ao reinicio da aventura, do risco ante o descoñecido.
Petí comité de Teresa Nieto Dirección, vestiario e coreografía: Teresa Nieto. Compañía: Teresa Nieto en Compañía. Elenco: Sara Cano, Daniel Doña, Vanessa Medina e Teresa Nieto. Deseño de son: Héctor González. Deseño iluminación: Gloria Montesinos. Música: Jorge Drexler, Did Koala, Alva Noto, Fréderic Chopin, Erik Friedlander e orixinal de Héctor González.
Crítico cultural e escritor. Traballou como editor e xornalista cultural en A Nosa Terra e colabora en publicacións como Grial, Faro de Vigo, Sermos Galiza ou Nós Diario, entre outras. Foi subdirector da Erregueté dende 2016 ata 2020. Publicou Antón Reixa. Ghicho distinto, xunto a Xosé Cid Cabido (Xerais, 2012), e o volume de poemas As ruínas de Europa (Galaxia, 2017).
Nel, estruturas teatrais de sete países desenvolven varias iniciativas conxuntas para a posta en valor de linguas minoritarias a través das artes escénicas. O primeiro dos encontros presenciais terá lugar ...
