in

O Día de

Marta Alonso Tejada en 'Nina Ninette' da Cía. Traspediante.
Marta Alonso Tejada en 'Nina Ninette' da Cía. Traspediante. Foto: Mila Ercoli.

Escribo isto no día 1 de maio de 2022, domingo e Día da Nai. Se entro nas redes sociais vou abafar de ver canto lle quere todo o mundo ás súas respectivas proxenitoras. Hoxe é o día para demostralo. Pero eu á miña nai quérolle igual hoxe ca mañá ou que calquera outro día do ano. Aínda que hoxe llo teña que demostrar.

Tamén toca pasar por caixa. Quen máis nos lembra que hoxe é o Día da Nai son os comercios e as marcas de produtos, sobre todo daqueles que se supón que están destinados ao que a nosa sociedade considera unha nai. Porque diso se trata tamén, de consumir e de meter a cadaquén na súa caseta, no seu rol.

O venres 29 de abril foi o Día Internacional da Danza e iso fixo que moitos teatros municipais programasen máis danza da que adoitan programar durante o resto do ano. Tamén algúns medios de comunicación lle reservaron un espazo do que nunca gozan. Coa danza e, en xeral, coas artes do movemento non acontece como coas nais, que as queremos durante todos os días do ano.

Publicidade

En cidades como Barcelona, Madrid, París ou Porto, hai teatros públicos dedicados á danza e ás artes do movemento, con programacións variadas, con espazos de residencia, con producións e coproducións. A danza, neses lugares, non é unha arte subalterna excepcional, como sucede na meirande parte dos sitios.

O Día Internacional da Danza case se podería equiparar ao Día do Orgullo LGTBIQ+ porque aparece nos calendarios dunha sociedade do “postureo”, da pose, na que a igualdade é algo discutible e debatible, dentro dunha concepción xerárquica, meritocrática, heteropatriarcal e capitalista.

Xa sei, xa sei. Si, xa sei que estes termos parecen rancios e non están na moda. Xa sei que ficaron desactivados polo novo vocabulario e as novas tendencias, vinculadas ás industrias tecnolóxicas, ás TIC (tecnoloxías da información e a comunicación), ás plataformas dixitais, e aos gabinetes chamados de “recursos humanos”, etc. Porén, cando escribo “capitalista” fai eco, por exemplo, toda esa insistencia na empregabilidade, cando a xente ten que escoller unha carreira, desprazando o interese polo coñecemento, a cultura e as posibles vocacións, cara aos lucros e aquilo que o mercado decida que debemos facer se queremos triunfar (ter diñeiro e éxito). Cando escribo “heteropatriarcal” só estou a constatar o que observo no meu día a día nos detalles. Outra vez as campañas de publicidade, educándonos nunha norma afectivo-sexual. Os comentarios na rúa e nos lugares de socialización. O día que vexa no ximnasio parellas de homes ou de mulleres adestrando e dándose bicos nos descansos, igual que vexo facer a algunhas parellas heterosexuais, ese día deixarei de escribir a palabra “heteropatriarcal”.

Coa danza e as artes do movemento constato unha discriminación negativa análoga. Esta desigualdade inxusta pode demostrarse obxectivamente cos datos de programación, así como coa cantidade nos orzamentos investidos polas administracións públicas, sendo practicamente inexistente o apoio de entidades privadas. Tamén a presenza nos medios é residual. Nos currículos educativos é practicamente inexistente, pese ás súas bondades no que atinxe ao traballo corporal harmónico e expresivo.

Porén, a danza foi unha das primeiras manifestacións da civilización humana, un camiño de unión, liberación e felicidade.

Hai un pensamento do corpo e un discurso, que non é exactamente un discurso, pero que forma parte dos valores que enriquecen un pobo. Un pobo sen danza non é un pobo, é unha miseria. Un pobo e unha cultura que marxina a danza, anque sexa sen decatarse de que a marxina, fica empobrecido, por moita literatura, moito turismo ou moita industria que teña. É nas artes efémeras, esas que non se poden coleccionar en galerías, museos ou palacios, nin reeditar en libros que vendan millares de exemplares, onde unha cultura demostra o seu amor propio e a súa riqueza.

Publicidade
Publicidade
Publicidade
Afonso Becerra

Afonso Becerra

Director da erregueté | Revista Galega de Teatro. Pertence ao seu Consello de Redacción desde o 2006. Doutor en Artes Escénicas pola Universitat Autònoma de Barcelona. Titulado Superior en Dirección escénica e dramaturxia polo Institut del Teatre de Barcelona. Titulado en Interpretación polo ITAE de Asturies. Dramaturgo e director de escena. Exerce a docencia en dramaturxia e escrita dramática na ESAD de Galiza desde o ano 2005. É colaborador, entre outras publicacións, de revistas de cultura e artes performativas como 'ARTEZBLAI', 'Primer Acto', 'Danza en escena', 'Tempos Novos', 'Grial'. Entre setembro de 2019 e xuño de 2021 foi colaborador especialista en artes escénicas da CRTVG, no programa 'ZIGZAG' da TVG. Desde setembro de 2022 é colaborador semanal sobre artes escénicas do 'DIARIO CULTURAL' da RADIO GALEGA.
Premio Álvaro Cunqueiro da Xunta de Galicia en 2001. Premio María Casares á Mellor Adaptación teatral en 2016. Premio de Honra do Festival de Teatro Galego, FETEGA, do Carballiño (Ourense) en 2020. Mención Honrosa no Premio Internacional de Xornalismo Carlos Porto 2019 do Festival de Almada (Portugal, 2020).

Deixa unha resposta

Avatar

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *

O raro é que bailar sexa raro

O Teatro Principal de Santiago acolle ‘O raro é que bailar sexa raro’ no Día Internacional da Danza

Acciona o rural

‘Acciona o rural’ leva o teatro ás mulleres do rural con obradoiros de creación e un documental