| Esther Carrodeguas |
Falo cun colega. Un colega da Facultade. Da de Xornalismo. Un colega deses que fai anos [literal] co que non falas, e de súpeto falas agora e pensas, mira ti, para algo bo tiña que servir o virus etc [como se o virus puxera o número de teléfono na túa axenda]. O caso é que falo con el e todo é coma sempre. As mesmas conversas marabillosas, irónicas, frescas, políticas de fai anos. Sorrío, por dentro e por fóra. Ten unha nena que a última vez que a vin apenas camiñaba e agora xa debe de ir a catro ou cinco actividades extraescolares, non sei. Non falamos moito da cativa: está ben?, pois xa está. Non falamos da cativa porque non é algo que nos una, o que nos une é o pasado en común: en común-idade.
Recórdame algo que estudamos xuntos. Teorías da comunicación. Manuel Outeiriño. Di algo así como que nos réximes autoritarios refórzase dunha maneira estrepitosa o amor ao amo. Isto é algo que eu pensei xa o venres pasado cando nos demos conta de que Feijoo estaba gañando as seguintes eleccións, fosen cando fosen. El: o máis prudente, o máis bo, o que se adianta a todo na prudencia da reprudencia, etc. Xa está, matrícula de honra, maioría absoluta, punto. Si: fode pensar nestas cousas mentres a xente se arremuíña nas camas dos hospitais, pero aquí, nesta casa, hai moito tempo, e dános para aplaudir ás 20, para tocar cazolas ás 21, e para pensar o resto do día.
O meu colega, o de antes, segue a recordarme máis cousas desas teorías que eu esquecín por completo. Di que máis pronto que tarde o amado líder comeza a non ser contradito nin polos opoñentes: xa o estamos a ver, non? E ademais, di que a cota de pantalla adquirida continúa a reforzar o amor por el propio (por ela propia, no caso de Merkel) xa que tampouco vemos moito a ninguén máis. Pero sobre todo o amado líder acaba por xerar a sensación de que todo o que di é certo, e que a xente, coma borreguiños (e borreguiñas, sen faltar) comezamos a dicir si muá. E o problema é que non diremos si muá só agora que o virus non asedia, senón quizais durante un tempiño. Calafrío. Da un chisco de medo ver as teorías esquecidas, as teorías que estudastes para tempos pasados supostamente TAN peores, reflectidas no teu día|a|día, non? Engado por teléfono un pensamento propio que de seguro ten por aí unha teoría: que o amado líder vai saír posibelmente indemne de todo isto, pois fixo e/ou mandou facer o que a el lle dixeron os seus conselleiros sanitarios bla-bla-bla-bla. Que culpa/responsabilidade pode el asumir?
Pasan as horas. Os días. Por veces parece que mesmo demasiado veloces. Chegan as 23:00. e dis: pero se aínda non vin nin un só capítulo dunha mísera serie, como puido ser? E iso que non me dedico a probar ningunha das experiencias virtuais que se propoñen porque eu, co de sempre, co que teño pendente, co teletraballo e os libros, co wasap e as videochamadas en familia, xa teño bastante. Con iso e ler vorazmente novas que din sempre o mesmo, que estamos fodidas polo que queda de… vida?
A miña parella respira para que eu respire. El está hipocondríaco e eu en principio de depresión social. Pregúntame se estou mal. Non, non estou mal a nivel individual, estou mal a nivel coral, a nivel grupal, a nivel todes, a nivel vida, a nivel futuro. A nivel individual estou ben, de verdade que estou ben, pero a outros niveis estou mal, malagusto, terribelmente desconsolada. Supoño que teño medo.
8:00 AM. Érgome. Café, torradas, Angels Barceló. Toca outra mañá tentando vender teatro [en serio?]. Pola tarde tentarei escribir algo para unha peza que se estrea en novembro [seguro?]. Quizais retome o formulario online para solicitar a subvención para o novo proxecto da compañía [pereza…]. Entre tanto os aplausos: no balcón.