Actor e titiriteiro. Miguel Borines forma parte da compañía Tanxarina Títeres, xunto a Tatán R. Cunha e Andrés Giráldez, desde hai máis de trinta e cinco anos. Nos Premios María Casares do pasado ano, Borines acadou a figuriña ao mellor actor principal polo seu traballo en Casa O’Rei de Ibuprofeno Teatro.
O libro que tes sobre a mesa de noite.
Pois agora teño dous. Cartas de un condenado a muerte de Ana Paula Mejuto, que recolle as cartas escritas polo republicano cangués José Mejuto Bernárdez nos cárceres de Vigo, San Simón e Pontevedra entre outubro de 1936 e xullo de 1937, antes de ser fusilado. Un relato epistolar emotivo e moi cru que conta en primeira persoa o despropósito e a barbarie acaecidas neses anos. E vou comezar esta noite Infamia de Ledicia Costas.
A túa banda sonora destes días.
Procuro músicas tranquilas que adormezan as inquietudes da miña cabeza febril nestes días de soidade e illamento: Ben Harper, Liniker e os Caramelows, Benjamin Clementine, Leonard Cohen…
O último filme que te impresionou.
A triloxía de The Godfather de Francis Ford Coppola son os meus filmes de cabeceira, pero para estes tempos que vivimos suxeriría o bo rollo que da The Grand Budapest Hotel de Wes Anderson. Paseino xenial!
A obra de arte na que te perderías agora.
O xardín das delicias do Bosco. Encantaríame andar de explorador no medio de todas aquelas tolerías visuais.
A peza que che gustaría facer.
Calquera dos espectáculos de Philippe Genty, cheos de creatividade, finura e estilo.
Unha figura histórica coa que compartir unha caña.
Pois convidaría a un albariño ou a un godello a Leonardo da Vinci. Seguro que me daría moitas solucións para os mecanismos dos monicreques, ademais de ilustrarme en outras materias.
Se non foses actor e titiriteiro, serías…
Músico. Nos concertos sempre quedo ensimesmado contemplando aos músicos e imaxinando o ben que o pasan entre eles e envexando esa capacidade de axitar os corpos e as mentes de quen escoita.
