Dramaturgo e director naronés. José Prieto é un dos autores teatrais máis destacados da nosa literatura dramática. Moitos dos seus textos, cargados sempre dunha fina ironía, son fundamentais para entender a escena galega das últimas décadas: Monólogo do imbécil (Premio Max ao mellor autor teatral en galego), Life is a Paripé, Caída libre (gañador do II Torneo de Dramaturxia da MITCF de Cangas) ou, recentemente, Bernarda; peza pola que opta á mellor dirección e ao mellor texto orixinal nos Premios María Casares 2020.
O libro que tes sobre a mesa de noite.
Non está exactamente sobre a mesa de noite, pero teño preto Sapiens de Yuval Noah Harari; un ensaio sobre a nosa evolución como especie.
A túa banda sonora destes días.
De todo. Pero bastante Aute, por razóns obvias, e bastante Molotov e Franco Battiato, por outras.
O último filme que te impresionou.
Non sei se tanto como impresionarme, pero nestes días interesoume El Hoyo de Galder Gaztelu-Urrutia. Máis pola idea que pola materialización.
A obra de arte na que te perderías agora.
Estou perdido en A realidade na primavera de 2020, de autor descoñecido.
A peza que che gustaría dirixir ou asinar.
Calquera que me permita deixar de ser director e dramaturgo.
Unha figura histórica coa que compartir unha caña.
Pepa Flores.
Se non foses dramaturgo e director, serías…
A miña ilusión de neno era ser cantautor e de adolescente heroinómano. Non descarto ningunha das dúas opcións para o futuro.
