in

Querida segunda persoa do singular

Foto Pablo Carrera.
Foto Pablo Carrera.

A ti, a miña persoa gramatical favorita.

Quero lembrarte hoxe porque es excelsa, unha milagre da linguaxe, unha sorte da nosa percepción como seres vivos.

Es, o outro, o que non son eu, o que tampouco é el, nin tampouco é ningún grupo. Es unha sorte de persoa individual que contemplo e me contempla. Creo que ningún dos dous existe sen o outro.

Publicidade

Lembro cando un profesor, tendo eu poucos anos, dixo que eras a forma menos útil de escribir nada. Que non se te usaba para nada máis que non fora unha carta. Coma se iso fose pouca cousa!

Unha carta é un xénero literario en si mesmo. Ás grandes persoas da historia róubaselles a intimidade para publicar libros con cartas en segunda persoa do singular.

Menos comúns son os escritos en segunda persoa do plural. Tal vez sexa máis unha forma lingüística propia de protestas, manifestos ou arengas. “Vós, o pobo….”

O plural é revolucionario, o singular é íntimo, pero tamén egoísta.

Volvo a ti, descoñecida segunda persoa do singular. Como humilde working class das artes escénicas, quero que saibas que te idealizo abstractamente e que non sempre estás en todas as miñas fantasías.

En momentos de crise existencial, dúbidas ante-apocalípticas e desacougo profesional, acostumo invocarte entre rituais que non o son e supersticións de sofá.

Ás veces falamos de cousas que importan e veste comigo á cama, onde seguimos falando ata que, en perfecta sincronía, propia da primeira persoa do plural, quedamos durmidos.

Esta profesión miña é un pouco así, sucia. E claro, a travesía en solitario non é posible. Especialmente se non interpretas ós personaxes cos que soñabas de neno ou non escribes o que queres ou como queres ou, simplemente, non escribes.

Entón, quen es? Quen necesito que sexas? Necesitámoste todos? Soamente algúns? É peor persoa quen non te necesita? Podo compartirte? Axudas ou soamente teño a impresión de que si?

Publicidade

Se che escribo agora é porque estou estanco. O sangue novo non é novo para sempre. Estou deixando de ser un adolescente e tamén estou deixando a rebeldía porque é moi cansa e porque, ao final, sempre gañan os mesmos. Volvemos sobre a mesma miseria de sempre pero vestida con cores pasteis para pendurar fotos en Instagram.

Segunda, perdoa que te atúe, pero xa temos confianza, onde encaixo eu no medio de toda unha xeración cansa de mirar cara arriba e nunca de igual a igual? Porque todas buscamos formas para escalar, pero a montaña de golpes segue e parece que seguirá a ser sempre infinita.

Quédame facerlle preguntas a esa segunda persoa do plural. Nuns días, tal vez, se a tormenta permanece.

Publicidade
Publicidade
Pablo Carrera Simón

Pablo Carrera Simón

(Vigo, 1991) Master en Artes Escénicas polo Instituto de la Danza Alicia Alonso & URJC. Graduado en Interpretación Textual e Dramaturxia pola ESAD de Galicia. Dende o ano 2019 presenta o podcast Procastination e é un dos fundadores da Asociación Galega de Commedia dell'Arte. As palabras fante conservador ou revolucionario. E nesas andamos.

Deixa unha resposta

Avatar

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *

'VÉRTIGO' de Pista Catro. Foto Rosinha do Roxo, MIT Ribadavia.

Preséntase en Compostela unha guía de boas prácticas en xénero á hora de programar un festival

Intempestiva, de Elahood

‘Intempestiva’, de Elahood, gaña o primeiro premio no Certamen Coreográfico de Madrid