A través da metáfora das badaladas de Fin de Ano, vemos os soños e desilusións de dúas mulleres que (de non ser por algunhas características particulares) poderiamos ser calquera de todxs nós. O conxunto compón un cosmos no que poder ver a nosa vaidade como sociedade e pensar ben que queremos desexar para o ano vindeiro, non vaia ser que remate por cumprirse.
A viaxe (pola vida) de María Casares | Ana Abad de Larriva | A vida pasada son as lembranzas gardadas, contadas e recontadas, ás veces xa mesmo algo gastadas, distortas polo paso do tempo. Tamén o son aquelas que nunca saíron do noso interior, nin a través da voz, nin como liñas de tinta […]
Á fin os mozos tomaron os teatros | Inma López Silva | Tras Tannhäuser ten todas as cousas boas das compañías novas cargadas da paixón dos artistas mozos. E tamén ten todos os problemas que se derivan da mesma circunstancia. É, por iso, un espectáculo interesante no que prima a experimentación e o […]