Fuxida onírica
Cando os días se suceden, todos iguais, presos da rutina; ás veces, a única saída para fuxir da loucura é abrazar o surrealismo ou mesmo o absurdo, pero tamén imaxinar o que cremos imposible e quereriamos ter ou o ser. Soñarse outra, non só pola noite senón tamén durante o día; pechar os ollos por un momento ao fastío da realidade que nos consome.
Déjà vu, da compañía Manolo Alcántara, que gañou este ano o Premio do público da MIT de Ribadavia (xunto con Cris, pequeña valiente, da compañía El Espejo Negro), e que volve este outono a Galicia (estivo hoxe no FIOT e vai estar o 30 de outubro en Vigo, dentro da programación Vigocultura, e 28 de novembro en Santiago de Compostela…) é unha peza de teatro físico que emprega elementos circenses e na que destacan as accións físicas precisas pero cunha fondura poética, que conectan e xogan coa escenografía e os obxectos, nun delicado diálogo onírico. De feito, en Déjà vu sobresae tamén a escenografía, cunha elaboración artesá coidada ata o último detalle, quen de levarnos a esa oficina chea de arquivadores que se converten en portas e labirintos e se transforman continuamente para manter a ilusión.
Por outra banda, todo iso se combina co diálogo cos obxectos (coa cama-balancín, coa lámpada…) e coa presenza da música en directo (a través da versatilidade de Laia Rius como cantante, violinista e compositora), que contribúen a ese xogo bañado de melancolía entre os dous planos de realidade.
A artesanía non só está presente na escenografía, senón tamén dentro da propia dramaturxia, como na inclusión da confección do traxe en escena, e hai un xogo continuo cos elementos do dispositivo escénico: o xogo de espello entre os dous actores, a parodia das rutinas propias da burocracia, o xogo físico cos caixóns e portas, que abren, que pechan, que deixan caer, que absorben, que expulsan, que xiran… Ademais, a duplicidade non só se dá nos actores, senón tamén coas marionetas, e búscase o contraste de escalas, como na marioneta miniatura do actor e no sombreiro xigante.
Soñámonos outras pero a clave está en que decidimos facer cando volvemos abrir os ollos.
