ESCENAS (CON)TEXTUALIZADAS
Unhas notas de Afonso Becerra
En Escenas do Cambio 2022, 5 creadoras de Galiza xeran 5 propostas moi diferentes para 5 espazos da Cidade da Cultura.
MURMURIOS CUÁNTICOS de Helena Varela, comeza a brincar con algo serio, con estar a piques parir, nun monólogo dirixido a nós. Logo tómbase no chan e sepárase da barriga. Deitada á beira, monologa coa nai que morreu no intre do parto. Poema escénico sobre a vida e a morte, a luz e a escuridade, desde o humor e a tenrura.
SEX de Helen Bertels é outro poema escénico sobre a luz e a escuridade das relacións afectivo-sexuais. Aquí desdóbrase a voz, gravada en galego e directa en alemán, a lingua materna. Os zapatos de tacón altísimo, a nudez estilizada nun movemento que nos interpela desde a intimidade exposta, igual que o fai a palabra. Soidade vs procura do outro.
A LOS CLAROS DEL BOSQUE NO SE VA A PREGUNTAR de Ana Vallés é un conto, tamén sobre a procura. Na escuridade da sala, sentimos máis do que vemos a Ana, que pasea e nos fala da necesidade de pasear, de procurar sen comenencias. As clareiras do bosque están baleiras, pero tamén están cheas. Igual que esas raiolas que amplía a danza de Nuria Sotelo.
SER TOMADA POR GRANITO (CON ÚRSULA K. LE GUIN) de Gena Baamonde tamén é unha performance de poderoso contido ideolóxico, un xogar ensaístico de dúas mulleres, Gena e Andrea Quintana, que nos convocan. Desde o pranto, teoricamente inmotivado e brutal, na ironía sobre o finximento actoral, até as cabezas cuadriculadas de granito. Mentir para aturar e para crear a fortaleza que o social nos parece pedir.
SOBRE O BALEIRO de Ana Abad de Larriva, tralo mostrador de recepción da entrada do Museo do Gaiás é unha denuncia sobre o execeso de ruído, présa, traballo, información… Abad esmigalla coa voz e os sons gravados todo ese monte de pesos innecesarios que nos abafan e co corpo mantén un discurso paralelo, con notas de pantomima e teatro físico. A automanipulación corporal e xestual crúzase, ademais, de maneira lúdica, coa beleza das imaxes de vídeo. Ana por veces lembra ao Charlot de Tempos modernos, nesa automatización case pallasesca, pero moi existencial.
GIPHY App Key not set. Please check settings