Este ano a 42ª Mostra Internacional de Teatro Cómico e Festivo de Cangas do Morrazo apañoume desbordado de traballo. Só puiden ir un día. Pero vaia día!
Ando con tanta cousa que cheguei co espectáculo comezado e saín correndo, como se a vida se esgotase, tal cal acontecera cos personaxes naquel escenario escuro, ao que non saían para saudar, no aplauso final, as magníficas actrices e actores de La Zaranda.
Desde onde conseguín aparcar, até o Auditorio Municipal Xosé Manuel Pazos Varela, aínda había unha boa tirada, case na outra punta da vila. Cheguei correndo, entrei pola primeira porta lateral. A platea estaba a escuras e, baixo un cenital, desde o escenario, un actor cos xeitos de Max Estrella – aquel cego visionario, escritor bohemio, da obra mestra do de Vilanova de Arousa – soltaba frases filosóficas relucentes como raios. Non era Max Estrella, era o personaxe que os outros alcumaban de idiota e que citaba a Dostoievski e a Shakespeare, que carretaba libros vellos e unha cadeira de rodas, como a barca de Caronte.
Todos los ángeles alzaron el vuelo é a última peza de La Zaranda, a xa histórica compañía de teatro, que se adapta aos tempos manténdose fiel ao seu selo inconfundible, que se vai volver manifestar neste espectáculo.
Todos os anxos alzaron o voo e a terra ficou desprotexida e sen anxo, exposta á depredación máis vil e a súa auto-aniquilación.
Conmoveunos a beleza tétrica e pictórica, xunto do humor cruel e tenro, tan propios desta compañía. A teatralidade consciente, aproveitando o xogo como figura retórica, para que eses personaxes desafiuzados, descartados, desgraciados e vadíos (as dúas putas; os proxenetas: o chulo e o exconvicto; o idiota que amenta a Dostoievski e a Shakespeare e carreta libros vellos) poidan relatar/(re)flexionar/reflectir o mundo a través dun puticlub, e facer de todos nós metáfora dos puteiros.
Por aí se enfían as relacións egoístas de explotación, marxinación, abuso e comenencias varias…
Marabilloso e terrible espectáculo, no que en innúmeras ocasións estamos a piques de rir, pero o riso conxélase e non pode saír, porque aquilo, aínda atenuado pola retórica teatral, é atroz. Sobre todo porque sabemos que a realidade, apuntada no escenario, aínda o é máis.
Marabilloso e terrible espectáculo, no que a coreografía e a danza son o anxo que se integra nese estilo tan característico de La Zaranda, que nos pode lembrar ao Beckett dos pallasos e á marionetización e á obxectualización de Kantor.
O final foi contundente, co escenario como un oco negro, diante do aplauso de abraio e consternación que se puido sentir na sala. Zarandeados porque todos os anxos alzaron o voo.
