A danza é xenerosa. Máis aínda, semella que non pode haber danza sen xenerosidade, sen esa entrega do corpo, da presenza, que nos remite a un aquí e un agora compartido.
Damos voltas sobre este nimbo de lume para non nos queimar, e porque dalgún xeito tamén arden estas tensións en Vertebrata, nese corpo do que até a roupa forma parte, cal muda ou pétala vermella soprada dende dentro para outro corpo aparecer. E aparece, finalmente, aparece. A camisa ábrese e Alejandra pon no espazo o máis interno: a columna, o latexo.
O público aplaude intensamente. A escena, os aplausos, repítense, si, coma se a potencia dun corpo que danza espertase a nosa, coma se a nosa man tocase o aire coa man de Hugo. Coma se esa ave que formaron entre os dous axitase as ás para mover algo dentro de nós, coma se só o corpo puidese facelo: desenrolar o espazo.
Por 20 euros ao ano recibirás con artigos, reportaxes, textos teatrais...