in

Lacura

Lacura Bibiana Monje
Imaxe: Impulso

Lalocura

 

Todxs temos demos internos. Demos que lle falan á nosa cabeciña e aparecen nos momentos máis insospeitados, cando as defensas están máis baixas. Bibiana Monje decidiu facer un exorcismo teatral amosando os seus demos internos, a súa cacofonía persoal, feita a base de cicatrices biográficas, e expoñela coma un striptease enriba do escenario.

Xa nos recibe o mesmo demo, estando a actriz no escenario cando o público vai entrando e sentando nas butacas, mentres realiza unha especie de esconxuro a través de voces e movementos -algúns intelixíbeis, outros non- cos que conforma un prólogo ao que logo virá.

Publicidade

Lacura é unha biografía teatralizada, onde a protagonista utiliza a súa vida (ou retrincos da mesma) para falar de cousas universais, que nos acontecen a todxs, en maior ou menor medida. A infancia como lugar de xestación do mediocre ser humano que somos agora mesmo. O abuso daqueles que máis queremos e dos que máis dependemos, que nos fai dependentes tamén a nós e, sobre todo, fainos pequenos seres cheos de medos e inseguridades xa que, naquel entorno suposto de atención e coidado, todo era un engano, todo era unha farsa, todo era unha trampa.

Bibiana Monje é unha actriz de comedia -iso nótase-, ten soltura nos gags e comodidade na improvisación, introducindo o que acontece na sala como vehículo para que o público entre aínda máis no espectáculo, para que se involucre e se identifique coa súa traxicomedia.

O dominio técnico reflíctese, tamén, no uso dos audiovisuais e na súa relación cos mesmos. Vídeos e proxeccións, loops eternos de voces e son que a artista grava en directo e usa como fondo musical para as súas escenas domésticas.

Mais, se cadra, a grandeza desta peza é a universalidade acadada a través do persoal. O feito de ter unha avoa coma a señora Cuca, unha maltratadora psicolóxica que vende amor a prezo de submisión, e que todxs poidamos recoñecer esa figura como propia, fala da mestría da actriz e do coidado na fabricación desta peza. O mesmo acontece coa personificación da mesma avoa a través dun mandil, ou da nai inalcanzábel a través duns lentes de sol, ou da mestra/monxa/mestra a través dunha lima de unllas, ou do pai… Onde está o pai? Está o pai?

Lacura é un espectáculo para desfrutar, rir e entenrecerse coas vivencias dunha pequena pícara convertida en muller neurótica, na procura da súa saúde mental perdida. Non hai concesións: a actriz íspese con naturalidade e mostra os secretos que lle apetece. Non hai piedade, tampouco, para con ela mesma. Mais esta falta de piedade está adozada coa mirada da que sabe do que fala. Da que sabe dos seus demos e é quen de conversar con eles de fronte. Da que sabe que a cura está precisamente, en observar con limpeza o acontecido e mostralo con honestidade.

Publicidade
Publicidade
Publicidade

Lacura, Bibiana Monje

Autoría, dirección e interpretación: Bibiana Monje
Co-dirección: Enrique Pardo
Axudante de dirección: Daniel Gallardo
Deseño audiovisual: Eduardo López
Axudantía artística e vestiario: Marta Belmonte

 

Sala Ártika de Vigo. 20 de febreiro de 2021.

Avatar

Iván Fernández

Actor, director, dramaturgo e profesor de teatro. Graduado en Arte Dramática pola ESAD de Galicia, na especialidade de Dirección de Escena. O meu eido profesional abrengue o teatro en moi diversos aspectos, dende a docencia con menores e adultos ao campo terapéutico, atopando o teatro como un lugar onde mellor coñecerse a unhe mesme. Dende este aspecto, creo os obradoiros de Teatro Emocional en 2013 ou comezo a colaborar con impresións e crónicas sobre espectáculos na Erregueté, O Galiñeiro, Praza Pública ou a TVG, no programa "Zig Zag Diario".

Deixa unha resposta

Avatar

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *

Soga e Cinsa de Aporía Escénica

Soga e Cinsa

João Fiadeiro

Xornadas de danza e artes vivas: A Cultura (Plural) é un Dereito