Non sei se é cansazo estacional ou que, nisto das artes escénicas, somos persoas multitarefa. O caso é que comeza a haber proliferación de actividades e case todo o mundo, cando lle preguntas que tal, responde: canso ou cansa.
Se cadra é que vimos de máis dun ano cun certo estancamento, por causa dos confinamentos, os peches perimetrais, as dificultades para encontrármonos e para poder actuar dun xeito un pouco fluído e despreocupado.
Se a cousa, desde a crise económica de 2010, estaba máis que difícil, case imposible e hiper precarizada, a crise sanitaria actual aínda veu a complicala e agravala máis aínda. Disto temos falado, do que non se fala tanto, quizais, é da canseira acumulada por todas as circunstancias.
Para o sector da danza, do circo, do teatro, sacar adiante unha produción e logo conseguir que chegue ao público, que se programe, se difunda e teña algunha repercusión, resultan un labor titánico. Ou un castigo, como o de Sísifo, veña a empurrar costa arriba.
Un sector que sobrevive grazas á autoexplotación, ao voluntariado, ao feito de facer varios traballos etc. De feito, a maioría das compañías de Galiza están formadas por parellas ou núcleos familiares, que garantan, alén do entendemento que se lles presupón, a explotación. Á túa parella ou a alguén do clan familiar podes deberlle cartos sen que te denuncie. Tamén podedes facer das tripas corazón e botar máis horas das que ten o ciclo solar. En Galiza se non tes parella (da profesión) é difícil que fagas teatro. Parece unha brincadeira, verdade?. Quizais o é. Non obstante, o outro día púxenme a facer unha lista das compañías e ganaban por goleada os negocios familiares, as parellas.
Alén destas cuestións, parellas ou non, é como se, no noso país, caese unha maldición sobre as persoas que se queren dedicar a isto. E, no entanto, sabemos que ningunha sociedade humana, que queira avanzar e acadar un certo benestar, pode prescindir da cultura e das artes escénicas.
Para sacar adiante un proxecto fai falta moita ilusión, unha equipa cómplice coas competencias artísticas e coa confianza necesarias. E fai falta verse, encontrarse, falar, ensaiar, probar, investigar, documentarse, moverse, viaxar, compartir momentos, ideas, obxectos, soños, equivocarse, fracasar… Tarefas que a crise sanitaria veu a arrefriar e a dificultar moito. E, por suposto, tamén a encarecer moito os procesos. Todo isto, o feito de controlar máis que nunca as distancias, as máscaras, etc., foi acumulando cansazo. Tamén que as cousas parecía que ían mudar e…
Agora, grazas á vacina, semella que comeza a haber unha certa relaxación e que todo comezan a fluír. Non obstante, a pandemia segue activa e nós querémoslle ganar a partida, unha vez máis, con sobre-esforzo. Imos ver onde chegamos.
