Ellos y yo o esa extraña sensación de que los árboles te miran

A infancia é ese período de tempo que comprende dende os cero aos doce anos dun neno ou dunha nena, e que supón unha primeira ventá ao mundo. Aprendemos a observar a realidade dende que nacemos. Nos nosos primeiros anos de vida os nenos e nenas semellamos esponxas; queremos aprendelo todo, queremos sabelo todo. Cando somos infantes, as conexións neuronais do noso cerebro fan que absorbamos toda a información posíbel nunha pequena cantidade de tempo, xogamos como Peter Pan  no país de Nunca Xamais e recordamos con tenrura esa etapa cando chegamos á madurez adulta.

Ellos y yo o esa sensación de que los árboles te miran fala da infancia, da inocencia, do imaxinario dun neno que creceu nos noventa con Son Goku, as Tartarugas Ninja e co troque de cromos no patio do colexio. Da nostalxia  dos anuncios de xoguetes locutados por Constantino Romero. Das grandes familias nas que as máis das veces tíos e sobriños comparten xeración debido ao chanzo de idade entre os irmáns maiores e os máis novos. E ao final da peza, case que agochado xorde o tema da perda a unha idade temperá.

O creador escénico, director, e intérprete Jordi Font, reflexiona sobre como un neno se atopa coa morte dun ser querido a unha idade na que aínda non entende moi ben o que significa iso.

Neste ambiente bucólico da infancia, o intérprete propón unha viaxe interior a partir da sua propia historia familiar onde os obxectos adquiren a mesma importancia que o propio protagonista. Jordi Font  recorre aos labores que realizaban as nosas maiores nos seus fogares, para presentar os demais actantes;  bobinas de lá. Estas van converterse en cada un dos membros da súa familia, e nel mesmo.

Publicidade

“El seu treball proposa una trobada íntima entre materials documentals, populars i quotidians” empregando maxistralmente o video mapping en escena, o que leva ao espectador a  introducirse dentro da peza a través das distintas imaxes proxectadas e do espazo sonoro. A palabra acompáñase dos xestos, da manipulación dos obxectos, das imaxes visuais e dos efectos sonoros. A narración oral omítese cando é prescindíbel. Jordi Font, “crea a partir del gest, la imatge i la paraula”, combinando os tres conceptos de maneira excepcional.

Nesta peza, a escenografía destaca  polo seu dinamismo e implicación. Unha estrutura de madeira que chama a atención pola súa forma pentagonal lisa, que se desencaixa coma un crebacabezas. Este vaise descompoñendo pouco a pouco para dar lugar as distintas estancias da casa familiar.

O crebacabezas  rompe coa chegada do clímax. A desorde suxire unha rotura co mundo fantástico do noso personaxe. Conectamos coa perda e sentimos o baleiro do personaxe, reflexionamos con el o que vén despois, que vén despois? A narración textual e xestual combínanse para recompoñer ese crebacabezas, novo, diferente ao anterior, rexurdindo das cinzas coma un ave fénix, mirando cara ao presente pero sen esquecer o pasado.